«إِنَّ هَذِهِ الْقُلُوبَ تَمَلُّ کَمَا تَمَلُّ الْأَبْدَانُ فَابْتَغُوا لَهَا طَرَائِفَ الْحِکَمِ» (نهج البلاغه، حکمت 197)

«إِنَّ هَذِهِ الْقُلُوبَ تَمَلُّ کَمَا تَمَلُّ الْأَبْدَانُ فَابْتَغُوا لَهَا طَرَائِفَ الْحِکَمِ» (نهج البلاغه، حکمت 197)

«إِنَّ هَذِهِ الْقُلُوبَ تَمَلُّ کَمَا تَمَلُّ الْأَبْدَانُ فَابْتَغُوا لَهَا طَرَائِفَ الْحِکَمِ» (نهج البلاغه، حکمت 197)

نذر امام صادق (ع) به ادای حق شکر الهی

روزی امام صادق (ع) از مسجد بیرون آمده، دیدند که حیوان سواری‌شان گم شده، فرمودند: اگر خداوند، آن را به من بازگرداند، حق شکرش را بجای می آورم طولی نکشید که مرکب پیدا شد و فرمودند:«الحمد لله» شخصی از امام پرسید: «فدایت گردم، مگر نفرمودید اگر مرکبم پیدا شود، حق شکر خدا را بجای می آورم؟» حضرت (ع) فرمودند: «مگر نشنیدی که گفتم: الحمدلله؟ همین کلمه اگر به درستی گفته شود، نشان‌دهنده حق شکرگزاری خداست؛ البته مراد ادای شکر الهی در آنچه در توان بنده است نه حق شکر خدا آنچنان که شایسته اوست و مقدور کسی نیست کز عهده شکرش به در آید.»

نام نویسنده: شیخ کلینی
شماره صفحات ارسال شده: ۳۷۴
منبع حکایت: منبع حکایت:الکافي- ط دار الکتب الاسلامیة، الشیخ الکلیني،
پرینت
اشتراک در واتس اپ
اشتراک در تلگرام
0 0 رای ها
امتیازدهی به حکایت
default
0 نظرات
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها

حکایت های پیشنهادی