امام رضا علیه السلام فرمودند: همانا مصیبت روز شهادت حسین (علیه السلام)، دیده‌های ما را مجروح گردانیده است . اشک ما را جاری کرده و عزیز ما را ذلیل گردانیده است و زمین کربلا مورث کرب و بلاء ما گردید تا روز قیامت.
پس بر مثل حسین(ع) باید بگریند گریه کنندگان. همانا گریه بر آن حضرت فرو می ریزد گناهان بزرگ را. ( امالی صدوق، صفحه 128)
روزی دعبل خدمت حضرت امام رضا (علیه السلام) آمد. آن حضرت درباره ی شعر و گریه بر سید الشهدا کلماتی چند فرمودند، تا اینکه فرمودند: ای دعبل، کسی که بر مصائب جدم حسین (علیه السلام) گریه کند، خداوند گناهان او را می آمرزد. آن گاه حضرت رضا (علیه السلام) بین حاضرین و خانواده خود پرده ای زدند تا بر مصائب امام حسین (علیه السلام) اشک بریزند.
سپس به دعبا فرمودند: برای امام حسین (علیه السلام) مرثیه بخوان، که تا زنده ای تو ناصر و مادح ما هستی. تا قدرت داری از نصرت ما کوتاهی مکن. دعبل در حالتی که اشک از چشمانش می ریخت، قرائت کرد:
افاطم لو خلت الحسین مجدلا
و قد مات عطشاناً بشط فرات
صدای گریه امام رضا (علیه السلام) و اهل بیتش بلند شد.
(با کمی تلخیص)
