هدف وسیله را مباح نمیکند

یکی از طلاب نجف که اهل یزد بود، نقل می‌کرد: که در جوانی سفری پیاده از راه کویر به خراسان داشتم در یکی از دهات نیشابور مسجدی بود و من چون جایی را نداشتم به مسجد رفتم پیش نماز مسجد آمد و نماز خواند و بعد منبر رفت در این بین باکمال تعجب دیدم خادم مسجد مقداری سنگ آورد و تحویل پیش نماز داد. وقتی روضه را شروع کرد دستور داد چراغها را خاموش کردند، چراغها که خاموش شد،سنگها را به طرف مستمعین پرتاب کرد که ناگهان صدای فریاد مردم بلند شد. چراغها که روشن شد دیدم سرهای مردم مجروح شده است و در حالی که اشکشان می ریخت از مسجد بیرون رفتند. رفتم نزد پیش نماز و به او گفتم : این چه‌کاری بود که کردید؟! گفت : من امتحان کرده ام که این مردم با هیچ روضه ای گریه نمی کنند و چون گریه کردن بر امام حسین (علیه السلام) اجر و ثواب زیادی دارد و من دیدم که راه گریاندن اینها منحصر است به اینکه سنگ به کله ایشان بزنم از این راه این ها را می‌گریانم!!! این منطق افرادی که عملا معتقدند: هدف وسیله را مباح می‌کند.هدف گریه بر امام حسین (علیه السلام) است ولو اینکه یک دامن سنگ به کله مردم بزند!