«إِنَّ هَذِهِ الْقُلُوبَ تَمَلُّ کَمَا تَمَلُّ الْأَبْدَانُ فَابْتَغُوا لَهَا طَرَائِفَ الْحِکَمِ» (نهج البلاغه، حکمت 197)

«إِنَّ هَذِهِ الْقُلُوبَ تَمَلُّ کَمَا تَمَلُّ الْأَبْدَانُ فَابْتَغُوا لَهَا طَرَائِفَ الْحِکَمِ» (نهج البلاغه، حکمت 197)

«إِنَّ هَذِهِ الْقُلُوبَ تَمَلُّ کَمَا تَمَلُّ الْأَبْدَانُ فَابْتَغُوا لَهَا طَرَائِفَ الْحِکَمِ» (نهج البلاغه، حکمت 197)

استدلال به قرآن علیه طاغوتی ستمگر

هارون الرشید پنجمین خلیفه مقتدر عباسی ، طاغوتی بزرگ و دیکتاتوری بی نظیر در زمان خود بود و در میان تمام خلفای عباسی هیچکدام قدرت و شکوه ظاهری او را نداشت و مردم ستمدیده نمی توانستند در برابر او و دژخیمان جلاد او کوچکترین حرکتی بر ضد او نشان دهند امام هفتم شیعیان حضرت موسی کاظم الله در برابر این طاغوت قلدر، هیچگونه واهمه ای نداشت و در فرصتهای مناسب افشاگری می‌کرد و فتوای آن حضرت در مورد حرمت ورود و همکاری در دستگاه هارون در همه جهان اسلام پیچیده بود.
روزی به مناسبتی امام موسی بن جعفر الله را به کاخ زیبا و سر به فلک کشیده و استوار هارون بردند هارون پس از احوالپرسی متعارف به آن حضرت رو کرد و گفت: این کاخ چیست؟ امام فیللا بی آن که به سلطنت و قدرت هارون اعتنایی کند، فرمود: این خانه تبهکاران است که قرآن می فرماید: سأصرف عن آیاتی الذین یتکبرون فی الارض بغیر الحق و ان یروا کل آیه لایومنوا بها و ان یروا سبیل الرشد لا یتخذوه سبیلا سوره اعراف آیه ۱۴۶ بزودی کسانی را که در روی زمین به ناحق تکبر می ورزند از ایمان به آیات خود منصرف می سازیم «بطوری‌که» اگر هر آیه و نشانه ای را ببینند به آن ایمان نمی آورند و اگر راه هدایت را ببینند آن را انتخاب نمی کنند.
هارون گفت: پس این کاخ «در حقیقت» متعلق به کیست؟ امام فرمود: این خانه زمانی برای شیعیان ما بود و برای غیر آنها، آتش شعله ور است. هارون گفت : چرا صاحب خانه «شیعیان» آن را تصرف نمی‌کنند؟ امام «قریب به این مضمون» فرمود: در وقت خودش که تعمیر آن امکان داشت خواهند گرفت و اکنون هنوز وقتش نرسیده است.
هارون گفت : شیعیان تو کجایند؟ امام کاظم الا این آیه را تلاوت فرمود: لم یکن الذین کفروا من اهل الکتاب و المشرکین منفکین حتی ناتیهم البینه آن کسانی که از اهل‌کتاب و مشرکان کافر شدند «از انحراف» بازنایستند تا حجت روشن برای آنها بیاید اینجا بود که هارون خشمگین شد که همچون مارگزیده به خود می پیچید و چنان بی ادبی و گستاخی به ساحت مقدس امام اللا نمود که قلم از بیان آن شرم دارد آری،امامان ما در برابر ستمگران و طاغوتیان این چنین قاطعانه سخن می‌گفتند وآن را محکوم میساختند.

نام نویسنده: غلامرضا نیشابوری.
منبع حکایت: برگرفته از کتاب سرگذشتهای تلخ و شیرین قرآن
پرینت
اشتراک در واتس اپ
اشتراک در تلگرام
0 0 رای ها
امتیازدهی به حکایت
default
0 نظرات
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها

حکایت های پیشنهادی