امانت داری یا خیانت در امانت

آیه درباره دو نفر از یهود نازل گردید که یکی امین و درستکار و دیگری خائن و پست بود، نفر اول عبدالله بن سلام ثروتمندی بود و فرد اقیه یعنی یک دوازدهم رطل، معادل هفت مثقال طلا، نزد او به امانت گذارد. عبدالله همه آن را به موقع به صاحبش رد کرد و به واسطه این امانت داری، خداوند او را ستود.

نفر دوم فخاص بن عاز بود که مردی از قریش یک دینار به او امانت سپرد، فخاص در آن خیانت کرد: خداوند او را به واسطه خیانت در امانت نکوهش می‌کند و درباره هر دو می‌فرماید: در میان اهل کتاب کسانی هستند که اگر ثروت زیادی به رسم امانت به آنها داده شود باز می‌گردانند و کسانی هم هستند که اگر یک دینار به آنها بسپاری به تو بر نمی‌گردانند «و من أهل الکتاب من إن تأمنه بقنطار یؤده إلیک و منهم من إن تأمنه بدینار لا یؤده إلیک إلا ما دمت علیه قائما ذلک بأنهم قالوا لیس علینا فی الأمیین سبیل و یقولون علی الله الکذب و هم یعلمون»