حتی در شب پرواز سرنوشت ساز ایشان در دوازدهم بهمن 1357 شمسی ترک نشد. یکی از همراهان امام که با ایشان در هواپیما بود، نقل میکند: به احترام آقا، طبقه بالای هواپیما را به ایشان اختصاص دادند تا در آنجا استراحت کند و کسی مزاحمش نباشد. من جسارت کردم و گفتم: بروم، ببینم آقا در چه حالی است. وقتی به طبقه بالا رفتم، دیدم آقا مشغول نماز است و اشک می ریزد.
