در طرح “ثامن الائمه “که منجر به شکست حصر آبـادان گـردید. رزمندگان ما،اسرای زیادی از دشمن گرفتند آنها در مـقابل حـمله رزمـندگان ،تاب و تـوان مقاومت در خود نـمی دیدند،در تـاریکی فریاد می زدند:
دخیل خمینی، دخیل خمینی ، و دستهایشان را بالا میبردند ما در آن روزها هر چه در توان داشتیم با اسـراء بـخوبی رفـتار می کردیم زخمهای آنان را پانسمان می کردیم .
و غذا به آنها مـی دادیم آنـچنان بـا آنـها خـوش رفتاری مـیشد که به راستی در جبهه های خود نیز آنرا ندیده بودند.
یک نوجوان 14 ساله در آن حمله،18 اسیر عراقی را بدون اینکه دستهای آنان را ببندد از دو کیلومتری آورده بود.
وقتی از او سئوال کردیم که چرا برای جـلوگیری از خطر دستهای آنان را نبسته است؟ گفت : چون فرمانده چنین دستوری نداده بود،من بخاطر رعایت دستور، خود سرانه عمل نکردم و آنها را نبستم . سرهنگ شهید صبرانی وقتی این سخن را شنید،گفت من و امثال مـن فـدای چنین برادران رزمنده و از جان گذشته ای که این همه شجاعت و خلوص از خود نشان می دهند با وجود چنین رزمندگانی اگر ابرقدرتها نیز به کشورمان حمله کنند خواهیم توانست با آنها مـقابله کنیم.
خـاطره جالب دیگر من مربوط به هنگامی است که رزمندگان ما”شیاه کوه ” را از دشمن متجاوز پس گرفتند ، برادران برای چند روزی حمله های عراق را دفع کردند،تا اینکه با کـمبود آب مـواجه شدند آنها کم کم تـشه و تـشنه تر می شدند، آتش توپخانه و خمپاره دشمن نیز بر روی برادران سنگینی می کرد.در این اثنا ناگهان یکی از گلوله های خمپاره دشمن به سنگی اصابت کرد و آنرا جـابجا نـمود که ناگهان رزمندگان جـوشش چـشمه ای را از زیر آن مشاهده کردند برادران در حالی که فریاد یا حسین یا حسین(ع)می کشیدند از آب آن آشامیدند.
