شفاعت ابوطالب

هنگامی که ابوطالب پدر بزرگوار علی (علیه السلام) اواخر سال دهم بعثت از دنیا رفت، علی (علیه السلام) به حضور پیامبر (صلی الله علیه و آله) آمد و به او خبر داد، پیامبر از این خبر، فوق العاده ناراحت شد و اندوهی جان کاه سراسر وجود پیامبر را فراگرفت، به علی (علیه السلام) فرمود: «برو امور غسل و حنوط و کفن او را انجام بده، سپس وقتی‌ که او را در تابوت گذاشتی، مرا با خبر کن ». علی (علیه السلام) این دستورات را انجام داد وقتی‌که جنازه ابوطالب را در تابوت گذارد، به حضور پیامبر آمد و جریان را به عرض رساند. وقتی‌که پیامبر برکنار جسد ابوطالب آمد و چشمش به تابوت افتاد، سخت متأثر گردید و قطرات اشک از چشم هایش سرازیر شد، و خطاب به ابوطالب گفت: «تو به خوبی صله رحم کردی، و به جزای خیر نایل شدی، سرپرستی از کودک یتیم کردی، و او را بزرگ نمودی و از بزرگ، حمایت و یاری کردی» سپس به جمعیت حاضر رو کرد و فرمود: لاأشفعن لعمی شفاعة یعجب بها الثقلین. «قطعا از عمویم شفاعتی خواهم نمود که همه جن و انس، از آن، تعجب کنند»

امام حسین (علیه اسلام) نقل می‌کند: پدرم علی (علیه السلام) در رحبه «میدان معروف کوفه» نشسته بود، و مردم به گردش حلقه زده بودند، مردی برخاست و به علی (علیه السلام) گفت: «ای امیرالمؤمنین! تو در چنین مقام ارجمندی از ناحیه خدا هستی، ولی پدرت در آتش دوزخ است؟» امیرمؤمنان فرمود: فض الله فاک و الذی بعث محمدا بالحق نبیا لو شفع ابی فی کل مذنب علی وجه الارض لشفعه الله… خدا دهانت را بشکند، سوگند به خداوندی که محمد را به حق به پیامبری برانگیخت، اگر پدرم از همه گنهکاران زمین شفاعت کند، خدا شفاعت او را می پذیرد. سپس فرمود: آیا پدرم در آتش است و پسر او تقسیم کننده بهشتیان به بهشت و دوزخیان به دوزخ است؟