هنگامی که امام حسن (ع) در بستر شهادت و سفر آخرت، قرار گرفت، گریه می‌کرد، یکی از حاضران عرض کرد: «ای پسر رسول خدا! آیا با آن همه مقام ارجمندی که در پیشگاه رسول خدای دارید و آن حضرت درباره تو چنین فرمودند، و بیست بار پیاده به حج رفته و سه بار تمام دارائیت را در راه خدا انفاق کردید حتی کفش خود را ؟» امام حسن در پاسخ فرمودند: فقال إنما أبکی لحصلتین لهول المطلع و فراق الأحبة «همانا درباره دو چیز گریه می‌کنم: ۱. از وحشت روز قیامت «که هر کس برای نجات خود به هر جا سر می‌کشد تا به آن پناه ببرد، و پناهی نمی بیند» ۲. و فراق و جدایی دوستان».
«إِنَّ هَذِهِ الْقُلُوبَ تَمَلُّ کَمَا تَمَلُّ الْأَبْدَانُ فَابْتَغُوا لَهَا طَرَائِفَ الْحِکَمِ» (نهج البلاغه، حکمت 197)
منو
«إِنَّ هَذِهِ الْقُلُوبَ تَمَلُّ کَمَا تَمَلُّ الْأَبْدَانُ فَابْتَغُوا لَهَا طَرَائِفَ الْحِکَمِ» (نهج البلاغه، حکمت 197)
منو
«إِنَّ هَذِهِ الْقُلُوبَ تَمَلُّ کَمَا تَمَلُّ الْأَبْدَانُ فَابْتَغُوا لَهَا طَرَائِفَ الْحِکَمِ» (نهج البلاغه، حکمت 197)
منو
