حمران از امام باقر (علیه السّلام) درباره معنی قول خدای (عزّ وجلّ): «إنَّا أنزَلنَاهُ فِی لَیلَهٍ مُبَارکَه» سؤال کرد. امام فرمود: آن شب مبارک، شب قدر است، و آن هر سال در ماه رمضان در ده شب اواخر آن ماه است، و قرآن جز در شب قدر نازل نشده است، خدای (عزّ وجلّ) در این باره فرموده است: «فِیهَا یُفرَقُ کُلُّ أمرٍ حَکِیمٍ».
حضرت فرمود: در شب قدر هر چیزی از خیر یا شرّ، یا طاعت یا معصیت، یا مولود یا اجل یا رزق که در آن سال تا سال آینده و شب قدر بعد تحقّق می یابد مقدّر می شود، پس هر چیز که در آن شب تقدیر شود و به امضای قضا برسد، آن چیز امری حتمی و تخلّف ناپذیر است، و خدای (عزّ وجلّ) را درباره آن مشیّتی است.
راوی گفت: گفتم معنی این بیان الهی که فرمود: «شب قدر از هزار ماه بهتر است» چیست؟ فرمود: این آیه ناظر به عمل صالح در شب قدر است؛ و اگر نه آن بود که خدای (تبارک و تعالی) حسنات را برای مؤمنین مضاعف می ساخت، ایشان به کمال فضیلت و ثواب نمی رسیدند ولی خدای (عزّ وجلّ) حسنات را برای ایشان مضاعف می سازد.
همچنین درباره شب قدر از امام صادق (علیه السّلام) نقل شده است:
شیوه ی علی (علیه السّلام) آن بود که بسیار می فرمود: روزی دو تن از اصحاب، خدمت رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) حاضر بودند و آن حضرت سوره «انا انزلناه» را با خشوع و گریه تلاوت می کرد تا اینکه آن دو گفتند: برای این سوره چه سخت دلت نازک است؟ رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) فرمود: برای آن چیزی است که به چشم خود دیده و به دل خود فهمیده ام و برای آن چیزیست که دل این مرد (اشاره به علی (علیه السّلام)) بعد از من دریافت خواهد کرد.
آن دو می گفتند: شما چه دیدید و او چه خواهد دید؟ پیامبر روی خاک برای آن ها نقش می کرد «تَنَزَّلُ الْمَلائِکَهُ وَ الرُّوحُ فِیها بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ کُلِّ أَمْرٍ»
سپس پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلّم) می فرمود: پس از فرموده خدای (عز و جل): «هر امری» آیا چیزی بر جا می ماند؟ آن دو می گفتند: نه، پیامبر می فرمود: آیا می دانید بر چه کسی «هر امری» را نازل می کنند؟ می گفتند: یا رسول اللَّه بر شما، می فرمود: آری درست است. سپس می فرمود: ولی آیا شب قدر، بعد از من نیز هست؟ آن دو می گفتند: آری، رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) می فرمود: آیا این امر در آن شب نازل می شود؟ می گفتند: آری، می فرمود: بر چه کسی؟ می گفتند: ما نمی دانیم.
سپس پیامبر سر مرا در آغوش گرفته و می فرمود: اگر نمی دانید، بدانید: آن کس، بعد از من، این مرد است.
امیرالمؤمنین (علیه السّلام) فرمودند: به راستی که آن دو نفر بعد از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) این شب را از روی شدت هراسی که در آن شب به دلشان می افتاد، می شناختند.
