شهيد مطهری درباره ی این استاد بزرگ مي نویسد:«هر وقت به قم مي آمد، علمای طراز اول قم با اصرار از او مي خواستند که منبر برود و موعظه کند. منبرش بيش از آن که « قال» باشد «حال» بود. از امامت جماعت پرهيز داشت. سالي در ماه مبارک رمضان با اصرار زیاد او را وادار کردند که آن ماه در مدرسه ی «صدر» اصفهان اقامه ی جماعت کند. با این که مرتب نمي آمد و قيد منظم آمدن سر ساعت معين را تحمل نمي کرد، جمعيت بي سابقه ای برای اقتدا شرکت می کردند. شنيدم که جماعت های اطراف خلوت شد، او هم دیگر ادامه نداد.»