مردی محضر حضرت عیسی(ع)آمد و عرض کرد: مرتکب زنا شده ام، مرا از گناه پاک کن. عیسی (ع) دستور داد که تا تمام مردم را در تطهیر گناهکار حاضر شوند و برای مجازات وی گودالی کندند وقتی همه جمع شدند و گناهکار در اجرای قانون الهی قرار گرفت. نگاهی به جمعیت انبوه مردم انداخت که همه آماده مجازات او بودند، با صدای بلند گفت: هر کس خودش آلوده به گناه است و باید کیفر ببیند، حق ندارد در مجازات من شرکت کند.با شنیدن این جمله همه حضرت عیسی(ع)و حضرت یحیی (ع) ماندند.دراین هنگام یحیی(ع)پیش آمد و به آن مرد نزدیک شد و گفت : مرا موعظه کن مرد گفت: ای یحیی ! مواظب باش خودت را دراختیار هوای نفست مگذاری یحیی(ع)گفت: موعظه ای دیگر بگو!مرد گفت: هرگز خطاکاری را به خاطر لغزشش ملامت مکن ! بلکه در فکر او باش !حضرت یحیی (ع) گفت: بازهم موعظه کن !مردگفت: از به کاربردن غضبت خودداری نما!در این وقت حضرت گفت: موعظه هایت مرا کفایت می کند.
«إِنَّ هَذِهِ الْقُلُوبَ تَمَلُّ کَمَا تَمَلُّ الْأَبْدَانُ فَابْتَغُوا لَهَا طَرَائِفَ الْحِکَمِ» (نهج البلاغه، حکمت 197)
منو
«إِنَّ هَذِهِ الْقُلُوبَ تَمَلُّ کَمَا تَمَلُّ الْأَبْدَانُ فَابْتَغُوا لَهَا طَرَائِفَ الْحِکَمِ» (نهج البلاغه، حکمت 197)
منو
«إِنَّ هَذِهِ الْقُلُوبَ تَمَلُّ کَمَا تَمَلُّ الْأَبْدَانُ فَابْتَغُوا لَهَا طَرَائِفَ الْحِکَمِ» (نهج البلاغه، حکمت 197)
منو
