«إِنَّ هَذِهِ الْقُلُوبَ تَمَلُّ کَمَا تَمَلُّ الْأَبْدَانُ فَابْتَغُوا لَهَا طَرَائِفَ الْحِکَمِ» (نهج البلاغه، حکمت 197)

«إِنَّ هَذِهِ الْقُلُوبَ تَمَلُّ کَمَا تَمَلُّ الْأَبْدَانُ فَابْتَغُوا لَهَا طَرَائِفَ الْحِکَمِ» (نهج البلاغه، حکمت 197)

«إِنَّ هَذِهِ الْقُلُوبَ تَمَلُّ کَمَا تَمَلُّ الْأَبْدَانُ فَابْتَغُوا لَهَا طَرَائِفَ الْحِکَمِ» (نهج البلاغه، حکمت 197)

مومنان در کمین وساوس شیطان

سلام بن مستنیر می گوید: در محضر امام باقر بالا بودم ، حمران بن اعین «یکی از شاگردان معروف امام باقر» وارد شد، و چند سؤال کرد و از امام جواب شنید، هنگامی که حمران خواست خداحافظی کند، به امام باقر) علیه السلام) عرض کرد: «وقتی که ما در محضر شما هستیم ، «محضر ملکوتی و بیانات قدسی شما باعث می شود که» دلهای ما نرم گردد، و جان های ما «از نداشتن » این دنیا، آرامش یابد، ثروتهائی که در دست مردم است، به نظر ما خوار و پست، جلوه کند، ولی وقتی که از نزد شما بیرون می رویم و با مردم به داد و ستد و تجارت ، سرگرم می گردیم، حال ما عوض می شود و به دنیا علاقه مند می شویم،واز معنویات دور می گردیم» «این تغییر حال از چیست ؟»

امام باقر ( علیه السلام)فرمودند: انما هی القلوب مرة تصعب و مرة تسهل «این حالات ، مربوط به دلها است که گاهی سخت شوند و گاهی نرم می گردد». سپس فرمودند: جمعی از اصحاب رسول خدا به محضر آن حضرت آمده و عرض کردند: «ای رسول خدا! ما در مورد صفت نفاق که مبادا به سراغمان آید، ترسان هستیم».

پیامبر اکرم فرمودند: چرا ترسان هستید؟ اصحاب گفتند: هنگامی که ما در حضور شما هستیم ، شما با نصایح خود، به ما تذکر داده، و به آخرت تشویق می نمائید، حالت خدا ترسی در ما پدید می آید و دنیا را فراموش می کنیم و به گونه ای به آن بی میل می شویم که گویا آخرت و بهشت و دوزخ را با چشم می نگریم ، ولی وقتی که از حضور شما می رویم و به خانه های خود باز می گردیم ، و بوی فرزندان به مشام ما می رسد و زنان و افراد خاندان را می بینیم… حالت ما عوض می گردد، به گونه ای که گویا در حضور شما نبوده ایم و هیچ گونه حالت معنوی نداشته ایم ، آیا شما از این‌که این تغییر حالت ما، نشانه نفاق باشد، نگران نیستید؟

پیامبر اکرم به آن ها فرمودند: کلا، ان هذه خطوات الشیطان فیر عبکم فی الدنیا… «نه، هرگز«این نفاق نیست» بلکه وسوسه های شیطان است که شما را به سوی دنیا ترغیب و تشویق می کند، به خدا سوگند اگر از شما همان حالت را که تعریف کردید «که در نزد من پیدا می کنید»نگاه می داشتید و ادامه می دادید،به مقامی می رسیدید که: لصافحتکم الملائکة و مشیتم علی الماء «فرشتگان دست در دست شما می نهادند، و بر روی آب «بدون وسیله» راه می افتادید»…همانا مؤمن ، دستخوش آزمایشات و پرتگاههای گناه قرار می گیرد و بسیار توبه می کند، آیا سخن خدا را نشنیده اید که می فرماید: عان الله یحب التوبین و یحب المتطهرین»«خداوند توبه کنندگان را دوست دارد، و پاکان را نیز دوست دارد» «بقره – ۲۲۲»و نیز می فرماید: و استغفروا ربکم ثم توبوا الیه» «از پروردگار خود آمرزش طلبید و به سوی او بازگردید. هود /۹۰

نام نویسنده: شیخ کلینی
منبع حکایت: کافی جلد صفحه ی ۴۲۴۲
پرینت
اشتراک در واتس اپ
اشتراک در تلگرام
0 0 رای ها
امتیازدهی به حکایت
default
0 نظرات
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها

حکایت های پیشنهادی