هنگامی که امیرالمؤمنین علی علیه السلام از جنگ صفین مراجعت می‌نمود، شخصی از اصحاب آن حضرت خدمت ایشان آمد و عرض کرد: یا امیرالمؤمنین دوست داشتم برادرم هم در این جنگ بود و به فیض درک رکاب شما نایل می شد. حضرت در جواب فرمود: بگو نیتش چیست؟ تصمیم‌ش چه هست؟
آیا این برادر تو معذور بود و نتوانست بیاید و در جنگ شرکت کند و یا نه بدون عذری از شرکت در جنگ خودداری کرد و نیامد؟ اگر معذور نبود و نیامد بهتر همانکه نیامد و اگر عذری داشته که با ما باشد پس با ما بوده است آن مرد عرض کرد: بله یا امیرالمؤمنین! اینطور بود یعنی نیتش این بود که با ما باشد.
حضرت فرمود: نه تنها برادر تو با ما بود بلکه با ما بوده‌اند کسانی که هنوز در رحم‌های مادرانند و افرادی که هنوز در اصلاب پدرانند. و تا دامنه قیامت اگر افرادی یافت شوند که واقعا از صمیم قلب نیت و آرزویشان این باشد که «ای کاش علی را درک می کردم و در رکاب او می‌جنگیدم» ما آن‌ها را جزو اصحاب خود می‌شماریم.
