برید عجلی می گوید:
در محضر امام باقر علیه السلام بودم. مسافری از خراسان که آن راه دور را پیاده طی کرده بود، به محضر امام شرفیاب شد. پاهایش را که از کفش در آورد، شکافته شده و ترک برداشته بود.
گفت: به خدا سوگند من را نیاورد از آن جا که آمدم، مگر دوستی شما اهل البیت.
امام فرمود: به خدا قسم، اگر سنگی ما را دوست بدارد، خداوند آن را با ما مشهور کند و قرین گرداند ” و هل الدین الّا الحبّ” (1) آیا دین چیزی غیر از دوستی است؟
- سفینه البحار، ج 1، ص 201، ماده حب
